بررسی جامعه‌شناختی- هنری در اشعار منوچهر آتشی

هر اثر ادبی‌ای برآمده از اندیشۀ مخیل و احساس لطیف انسان است و آفرینندۀ آن که ذاتاً موجودی اجتماعی است، خواه ناخواه از جامعۀ خود متأثر می‌گردد و جلوه‌های گوناگونی از فرهنگِ بسترِ زیستی خود را در آثار خویش بروز می‌دهد. رابطۀ تنگاتنگ ادبیات با جامعه چنان است که می‌توان با نگریستن به یک اثر، به اطلاعات گوناگون و مفیدی در باب جامعه‌شناسی یک منطقه دست یافت. منوچهر آتشی، بسیاری از عناصر بومی جنوب را وارد شعر خود کرده و به یاری این عناصر، زندگی مردمان جنوب را با تمام خصوصیات آن بازتاب داده است. او هم از عناصر طبیعت و جغرافیای این منطقه برای بیان اندیشۀ خود بهره برده و هم از باورها، خوراک و حتی پوشاک این نواحی سخن گفته است. با توجه به اطلاعات وسیعی که در زمینۀ جامعه‌شناختی بومی از آثار آتشی استخراج می‌گردد، می‌توان او را شاعر بومی‌گرای موفقی قلمداد کرد که توانسته است با مؤلفه‌های بومی و اقلیمی تعریفی کامل از جنوب به ویژه بوشهر ارائه دهد. این پژوهش تلاش دارد تا به بررسی عناصر بومی در اشعار این شاعر بپردازد و تأثیر آن را در شناخت زندگی اجتماعی و آداب و رسوم و اعتقادات مردم این منطقه نشان دهد.